Tarek

“Het hoofd van de familie mag geen sissy zijn”

Tarek (21) speelt Bilal in Homonologen

In Syrië is homoseksualiteit niet alleen niet geaccepteerd, het is ook strafbaar. Daarom vluchtte Tarek op zijn zeventiende naar Nederland. Maar een zwaar en zielig verhaal? Dat is niet zijn stijl.

“Als oudste zoon was ik de rots van de familie, de man. Of tenminste… dat werd van me verwacht. Zeker tijdens de oorlog. Maar niemand zag mij zo; ik ben een ‘sissy’. Zo noemen ze dat in Syrië: geen echte man. Mijn vader noemde me de schande van de familie. ‘Ha! Your loss bitch!’ denk ik, als ik aan die opmerking terugdenk. Nu gaat het fantastisch, maar dat heeft lang geduurd.

Voor de veiligheid van mijn familie en van mijzelf heb ik een masker opgezet toen ik in Syrië woonde. Ik stortte me volledig op school. Ik zat in die tijd alleen maar binnen; leren, leren, leren. Mijn vader vond het niks, als stoere vent moet je in de modder werken en je spieren laten zien, maar dat was niks voor mij. Ik haalde de beste cijfers van iedereen. School gaf me de afleiding die ik nodig had.

Gelukkig woonde ik toen al bij mijn moeder. Mijn ouders zijn gescheiden. Dat is eigenlijk best speciaal in Syrië. Mijn moeder is een heel vrije vrouw, een echte independent woman. Als feminist en alleenstaande moeder van zes kinderen is het niet makkelijk in Syrië. Het voelde alsof er altijd een vergrootglas op onze familie stond, we waren altijd de outsiders. Om dingen niet erger te maken, heb ik mezelf lang verstopt. Ik was heel verlegen op school en deed niks anders dan leren.

Mijn vader noemde me de schande van de familie. ‘Ha! Your loss bitch!’ denk ik nu

Dat ik toch het masker heb afgezet komt door mijn beste vriend op de middelbare school. Ik weet het nog heel goed. We luisterden samen naar Adele. We lachten en zongen mee met de lyrics. Toen keek hij me geheimzinnig aan. “Ik denk dat jij uuuh…” Hij bleef me aankijken. “Dat ik wat?” “Dat je ho…?” Meer durfde hij niet te zeggen. “Dat ik homo ben? Nou… ik denk dat jij ook homo bent”, zei ik terug.

Ik had gelijk. Vanaf toen waren we beste vrienden, Ahmed en ik. Door Ahmed werd ik voor het eerst zelfstandig. Tot die tijd was ik nog nooit in mijn eentje ergens naartoe gegaan. Het is heel normaal om alles met je familie te doen, alles! Je hebt geen privéleven. Nu had ik iemand om mee naar de stad te gaan.  

In Syrië is het niet alleen totaal niet geaccepteerd als je homo bent, het is ook strafbaar. Dus met mensen afspreken en op date gaan is echt niet gebruikelijk, maar we deden het toch. Samen keken we op illegale dating apps en gingen we op pad: jongens fixen. Dat was echt heel erg leuk. Eindelijk was ik niet meer alleen in mijn gevoel.

Rond diezelfde tijd ben ik gecatfisht. Via facebook praatte ik met een leuke jongen, dacht ik. Maar die jongen bleek een klasgenoot die zich anders voordeed. Hij liet iedereen ons gesprek zien en opeens wist de hele buurt dat ik homo ben. Dat was een big ass scandal, I am telling you. Daar kan je je hier niks bij voorstellen.

Ik had een hele goede band met mijn docent Frans maar vanaf dat moment wilde ze niet meer met me praten. Ze had er via via over gehoord, zo ging dat in mijn wijk, iedereen wist alles over elkaar. Jongens uit de buurt sloegen me in elkaar, twee maanden lang durfde ik niet over straat te lopen.

Als je me vraagt wat vrijheid is, dan is dat het: niet bang hoeven zijn.

Mijn moeder was toen al erg ruimdenkend, maar een zoon die homo is; dat kon ze er niet bij hebben. Ze zette me dus op straat. Ik heb haar dat geen moment kwalijk genomen, natuurlijk niet! Ze had geen keuze. Je moet je voorstellen: ze moest onze familie stabiel houden. Als een kapitein aan het roer van een schip middenin de storm. Een homoseksueel familielid zou het hele schip doen zinken. Ter bescherming voor de hele familie moest ik dus wel weg.

Ik heb Ahmed meteen gebeld, hij kende iemand die me een slaapplek kon bieden, maar ik wist dat het niet langer meer zou gaan, ik moest weg. Niet lang daarna ben ik dus naar Nederland gevlucht. Ik was 17. Het was een verschrikkelijke reis. Ik heb vreselijke dingen gezien en meegemaakt. Dingen die ik niet meer wil herhalen, want uiteindelijk ben ik hier, in Groningen, en daar gaat het om.

Ja ik ben homo, maar ik ben nog veel meer dat een stuk interessanter is

Ik geef Nederland een absolute 10 als het gaat om veiligheid. Dat betekent niet dat de homotolerantie perfect is. Ik ben hier op school ook wel eens uitgescholden voor ‘vieze homo’. Maar het belangrijkste verschil is: de wet staat aan mijn kant. ‘Accepteer je me niet? Hm, your problem! It’s the law’. En dat is echt heel, heel belangrijk. Ik mág hier mezelf zijn.

Toch heb ik liever geen labels, want wat maakt het uit. Ja ik ben homo, maar ik ben nog veel meer dat een stuk interessanter is.

Hier in Nederland heb ik eerst vijf VWO behaald via het tweetalig onderwijs. Nu werk ik in een barretje in Groningen. Ik ben er dankzij Live Your Story achter gekomen dat ik van acteren houd. Op Facebook zag ik een oproep voorbijkomen om auditie te doen. Ik had nog nooit geacteerd maar ik heb het gewoon maar geprobeerd. De auditie was dus de allereerste keer dat ik toneelspeelde. Ik dacht: ‘Yooo! Dit is het.’ Iets viel er op z’n plek. Het voelde zó goed om even iemand anders te kunnen zijn.

De liefde tussen mij en mijn moeder is groter dan woorden of tijd

Ik woon nu meer dan drie jaar in Nederland en eindelijk niet meer alleen. Een paar dagen voor mijn 18e verjaardag kwam ik aan. Ik heb direct een familiehereniging aangevraagd. Dat betekent dat je familie ook naar Nederland mag komen. Dat kan je alleen aanvragen als je nog een kind bent, dus ik moest opschieten. 

De liefde tussen mij en mijn moeder is groter dan woorden of tijd. Wat zij mij allemaal heeft gegeven, haar liefde, haar mentaliteit, daar ben ik haar heel dankbaar voor. Ik heb alles van haar geleerd. Alles wat ik ben vandaag, al het positieve, dat komt door haar. Dat ze me uit huis zette was nodig in haar strijd met de maatschappij. De strijd waar ik juist zoveel respect voor heb.

Het ging niet om mij of om homofobie, het ging om de cultuur waarin we leefden

De hereniging is na 1,5 jaar wachten gelukt! Zij, mijn twee jongere broertjes, en mijn zusje zijn nu allemaal in Nederland. Mijn oudste zussen waren al volwassen en wonen nog in Syrië. Het is een soort gezellige familie rehab. Het schip vaart niet meer in de storm. We mogen eindelijk ons zelf zijn.

Als ik uit ben gegaan dan belt mijn moeder me op: ‘hoeveel jongens heb je dit keer versierd?’ Dan zeg ik: ‘Mam! Please…’ Maar ze gaat alleen maar verder: ‘ja, zo moeder zo zoon hè.’ We zijn nu beste vrienden. Het ging nooit om mij of om homofobie, het ging om de cultuur waarin we leefden.

Oh en gisteren kreeg ik een appje van Ahmed; of ik een manier wist om naar Nederland te vluchten. I keep my fingers crossed. Misschien zien we elkaar weer.”